Het verhaal achter de Hemeldoos

ik ben Patricia , en ik wil mijn verhaal graag delen over het ontstaan van de hemeldoos. Het is begonnen met het verlies van mijn moeder.

In april 2004 kregen mijn man en ik samen met 2 kinderen net de sleutel van ons nieuwe huis. In de straat waar ik zelf opgegroeid was en 4 deuren naast mijn ouders. Hoe leuk was dat, de kinderen konden nu iedere dag zelf naar oma wandelen. En dat deden ze dan ook. Haar hele huis was voor haar 4 kleinkinderen ingericht. Mijn moeder zou die 4 oktober 55 worden en mijn ouders hadden een huwelijksjubileum dus ze namen al hun kinderen ( ik heb nog een broer en zus) en 4 kleinkinderen mee naar Kreta. Een hele week met z’n allen hebben we daar een fantastische vakantie gehad. Twee weken later waren de mannen s avonds zaalvoetbal spelen. Ik ging lekker mijn bed in en om 23:00 ging de deurbel. Het was mijn broer, die nog thuis woonde. Hij zei het is mama t is niet goed, je moet komen. .. slaperig keek ik hem aan, het niet begrijpend. Je moet reanimeren zei hij .. NU!!

Ik zat samen met mijn moeder op een reanimatiecursus. Ik trok iets aan.. geen idee meer wat en rende 4 deuren verder. De ambulance was al gebeld. Ik rende de trap op en daar lag ze op de overloop net buiten de badkamer in haar badjas. Voeten en handen al blauw aan het worden... heel onwerkelijk,, en je wilt haar eigenlijk beetpakken en huilen en schreeuwen.. maar dat gaat niet. Geen tijd voor.. met de hulp van mijn schoonzus die met 112 aan de telefoon zat ben ik begonnen met reanimeren. Minuten lang totdat de eerste ambulance medewerker kwam, kon ik nog doorgaan tot dat de tweede wagen er was? Ja natuurlijk.. ik weet nog dat er een speciale geur uit haar mond kwam en een gereutel, maar je gaat door. Toen de ambulance medewerkers alles aangelegd hadden zeiden ze dat er een pols was te voelen.

Tja blijer kun je niet zijn natuurlijk dus ik liet los en mocht t over dragen. Maar de pols bleek van korte duur en keer op keer moest er gereanimeerd worden. Uiteindelijk dan gelukkig in de ambulance richting het ziekenhuis, de politie had de mannen van de zaalvoetbal opgehaald en een uur later zitten we met z’n allen te kijken hoe ze aan t vechten zijn in het ziekenhuis.

Maar het mocht niet baten... ze lag aan allerlei apparatuur en dat was het enige wat haar levend hield. We hebben toen gekozen om dat uit te zetten... ze was er niet meer. Ik weet nog dat ik haar hand vast hield en haar in haar gezicht aan bleef kijken om iets te zien toen alles uitging. Maar niets, ze was toen al overleden. Toen het ziekenhuis net open ging liepen we naar buiten. Zo ineens ontnomen van 1 van de belangrijkste personen in mijn leven. Een hersenstam aneurysma bleek de diagnose. Ik ben onder de douche gaan zitten en heb nog nooit zo hard gehuild als toen. Dat was nu meer dan 14 jaar geleden, en nog heb ik tranen als ik het schrijf. Maar het is waar dat de tijd wonden heelt maar ik denk nog heel vaak aan haar.

Voor mezelf was dit alles al niet te bevatten en voor haar kleinkinderen was het onbegrijpelijk dat oma er ineens niet meer was. De middag ervoor zaten ze daar nog te knutselen en de dag erna was ze er niet meer. Dit maakt een rouwproces ook zwaarder omdat het gevoel van ongeloof zo enorm is. Ik heb toen samen met ze een memory box gemaakt. In deze doos hadden we een plek gemaakt waarvan de kinderen dachten dat oma daar dan nu was. In de "hemel" daarboven.

Voor mijn eigen rouwverwerking was het heel fijn om samen met de kinderen deze doos te maken, er werden veel verhalen verteld en gesproken over de leuke dingen die oma allemaal deed. Ze was gek op regen, en ging dan altijd naar buiten met de kinderen, stampen met de kaplaarzen in de plassen. Dus ze was zeker op een plek met veel plassen.

Ze was gek op bloemen, dus er kwam een kant met hyacinten. Ze moest bij haar overleden honden zijn, dus ook daar kwamen foto's van in. Op het plafond kwamen watten wolkjes met kerstlichtjes gelijmd, het was een prachtige plek geworden. Wanneer ze erin keken zag het er ook mooi uit, ze gingen oma dan even gedag zeggen.

1 kant was omgeturnd in een brievenbus en met verjaardagen en feestdagen gingen daar tekeningen in.

Met de tijd bleef de doos steeds meer dicht en was mijn idee geslaagd. Al 14 jaar loop ik rond met het idee hier echt iets mee te gaan doen, en mijn droom is met de Hemeldoos dan eindelijk uitgekomen.

Ik hoop dat iedereen die de hemeldoos gebruikt verdriet een plekje kan geven.